Kimi huzuru, kimi dertli, kimileri de hayata dört elle sarılarak yarınları beklemektedir. Sizlere bir tek isteğim var. İnsanlarla alay ederek gülmeyin. Onlara daha çok yardımcı olun. Kimin ne olduğu belli değil ama insan olduğunu unutmayın.
Hani derler ya ev alma komşu al. Bunu atalarımız söylerlerdi. O eskidendi. Şimdiki dönemde insanlar oturdukları evlerinin yanlarında kim oturuyor tanıyan var mı.
İşte size bir örneği; Yanyana iki dairede oturan iki komşu balkondan balkona sohbet ederlerken, Yaşı küçük olan kadın,
-"Bak beklede biraz gülelim olurmu?-" demiş ve hemen ardından, olanca sesiyle az ileride parkta oynayan çocuklara doğru seslenmişti...
- "Sameeet.. .Sameeet oğlum hadi eve gel.-"Birkaç defa daha seslendikten sonra kendi oğlundan önce apartmanın önüne başka bir çocuk gelmiş ve balkondan bakan kadınlara bakıp, sonrasında da dizleri üstüne yere çökmüştü...
Dakika geçmeden yanından koşup gelen kadının oğlu ise apartamana girerken, biraz önce oğluna seslenen kadın, bu defa komşusuna,
-" Şu yere çöken çocuğu görüyormusun. Aptalın teki. Ben ne zaman Samet diye bağırsam koşup geliyor. Adını Samet sanıyor zaar-" deyip kahkahalar atmaya başlamıştı...
Kadınlar sohbeti bitirip, içeriye girince diğerinin içine bir şüphe düşmüş ve hemen aşağıya inip, biraz önce apartmanın önünde yere çöken çocuğu aramış. Kollarını yana salmış titreyerek yürüyen çocuğun arkasından koşup omuzuna dokununca,çocuk yüzünü kadına dönmüştü.Fazkat küçüğün gözlerinden sel gibi yaşlar aktığını görmüştü...
Kadın cebinden çıkardığı mendille çocuğun gözlerini silerken bir taraftan da merakla neden ağladığını sordu ... Çocuk eliyle az ilerideki apartmanı göstererek.
-"Seneler önce o apartmanda otururduk. Annem beni hep biraz önceki teyze gibi bu parktan çağırırdı akşam üzeri. Annem babam öldü. Şimdi şu ilerideki gecekonduda kardeşimle birlikte kalıyoruz .Akşam üstleri onu bu parka getiriyorum. O teyze ne zaman Samet diye bağırsa, ben bütün olanları unutup annemin yine eskisi gibi beni eve çağırdığını düşünerek koşarım. Teyze benim adım Ahmet.. O kadın, apartmanın önünde benim her yere çöküşümü gördüğünde katıla katıla bana aptal çocuk deyip güler. Sebebini bilmeden. Kiminin sevinci, başka birinin hüznü olabiliyor işte ... "