Çoğumuz çoğunlukla başka çoğunlukların dikkatini çekmek için var gücümüzle çabalıyoruz, uzanmasını istediğimiz ellerin olmayışı, boşa giden yakarışlar ve genellikle verdiğimiz tepkilerin boşa çıkması bizi boşluğa sürüklüyor. Dua etmeye benziyor sanırım, birileri duyuyor ama cevap gelmiyor, varlığını bildiklerimiz sessiz kalıp uzattığımız eli tutmuyor. Nedendir sizce? Sebepsizce bekleyişimizin nedeni nedir, o elin hiç uzanmayacağını bildiğimiz halde uzatmamızın sebebi nedir. Bugün hep beraber yaptıklarımızı gözden geçirelim, var gücümüzle bağırıp çağıralım evrendeki boşluğa, sesimizin desibeli kadar uzatalım elimizi. Sessiz haykırışlarımızı kulaklarda hissettirelim. Dönüp dolaştığımız kendimize şunu soralım, ne için ve kimin için? Bir oyunun daha fazla çevrimiçi oyuncu olabilmesi için alan kapasitesinin genişletilmesi gerekiyor, insan beyni buna benzerlik gösteriyor sanırım, yaş ilerledikçe daha çok isim ve daha çok görsel obje ile süsleniyor tüm sinir sistemimiz. Boş yer kaplayan isim ve objelerden ne zaman kurtulacağız? Ne zaman bizi biz olarak gören insanları muhattap alacağız, artık uzattığımız elden çok kime uzattığımızla ilgilenmeli ve karşımızdaki kişiye davranışları doğrultusunda yaklaşmalıyız. Öz veride bulunmak gerekirse öz veride bulunup, kıymet bilinmesi gerekiyorsa kıymetlendirip, sevgiyi hak ediyorsa sevgi ile yaklaşmalıyız. Biz iyiyi güzeli düşünen insanlarız sevgi ile oturup sevgi ile kalkanlardanız, uzanan eli düşünüp sahibi ile ilgilenmeyiz, bire bin gidip geri dönmeyiz. Kelimelerin kifayetsizleştiği bir dünyada sevgi cümleleri ile köprüler inşaa edip aşkın mimarı olmamız dileğiyle.