Sıradan bir güne başladığımı sanıyordum. Öyle değilmiş. ‘’Hazırlığınızı yapın!’’ dedi daha önce vefat eden babasının ruhu için Yasin Suresini okumamı isteyen hemşire. Sahi, insan nasıl bir hazırlık yapardı. O andan sonra hiçbir şey eskisi gibi olmadı ve ben yanılmışım, sıradan bir güne uyanmamışım. Bunu saatler 23:55’ i gösterdiğinde soğuk bir Ankara gecesinde anladım. Sıradan olan güneşin doğması ve batmasıydı sadece.
Bu yaşa düşe kalka geldim. Şu an sahip olduğum hiçbir şeyi kimse altın bir tepsinin içinde bana sunmadı, alnımdan damla damla ter döküldü ve tel tel saçımı beyazlattım. Kendimi bildim bileli hep bir mücadelenin içindeydim ama bu defa yenildim, çaresiz kaldım, pes ettim, Ankara’ da bir hastanenin koridorunda gece yarısı sırtımı duvara yaslayıp sadece baktım. Kendime sarıldım. Karşı koyamadım. Sedyenin üzerinde annemi öylece götürdüklerin de. Her yeri beyaz görmeye başladım. Duvarlar beyazdı, çarşaf beyazdı dünya gözümde beyaz renge bürünmüştü.
Annem iki yıla yakın bir süre direndi, biz elimizden geleni yaptık ama olmadı. İlk defa birinin kaybını yaşamıyordum. Gecenin bir yarısı uykudan uyandırılıp ölüm haberi aldığımda oldu. Ama bu çok farklıydı. Bu kez bambaşkaydı. Tuhaftı. Ahmet Kaya’ nın şarkısında söylediği gibi; penceresiz kaldım.
Yaklaşık olarak iki yıldır her hafta muhtelif konularda köşe yazısı yazıyorum. Hiç bu kadar zorlandığımı hatırlamıyorum. İnsanın kendi annesinin ölüm yıl dönümünde yazması tuhafmış. Üstelik ilk paragrafı annemin vefatından kısa bir süre sonra yazmış ve öylece bırakmıştım. Son bir ay da ara ara yazıyı açtım öylece monitöre baktım bir süre, kapattım sonra. Bazen yazıp yazıp sildim.
İnsan kendi annesinin cenaze namazını kıldırdıktan sonra çok az şeyin gözünde değeri kalıyor. Dünya değersiz bir hal alıyor, anlamsız kalıyor.
Ve
Kendimden beklentim, annemin benden beklentilerini birer birer gerçekleştirebilmek. Çünkü bir yerlerden hissettiğini biliyorum.