Eskiden deyip duruyoruz.
Ve hep ah çekip iç geçiriyoruz.
Belki de tek açıklaması insanların kalplerini ve niyetlerini net görebilmekti. Bu yüzden
her defasında hep eskiden gem vuruyoruz. Çocukluğumuzu, gençliğimizi kısacası geçmişimizi hep bir özlemle anmamız bundandır.
Çünkü günümüzde onu bulmak mesele. Hatta mümkün görünmüyor. Her şey meta odaklı. Ve insanlar o çark içinde özünden ödün vererek yaşama çabası içindeler. İnsanlık namına bir şey kalmadığı gibi en çok etkilenende çocuklar yani genç nesil yani gelecek dediklerimiz etkileniyor.
Modern çağ çocuklara oyun alanı bırakmadığı gibi teknolojiye yönlendirmeye odaklı. Internet'le, bilgisayarla büyüyorlar. Aile, arkadaş, eş, dost, vs gibi insanı birleştiren değerlerden yoksun büyüyorlar. Ve tek başlarına kalıyorlar.
Eskiler bilir çocukluğumuzda oynanan oyunları arkadaşlarla bir araya gelip eğlenmeyi,
Saklambaç,
Yakan top,
Birdirbir
İp oyunları gibi vs hala arar olduk.
Ama o eski samimi ortamın olmadığı da gün gibi aşikâr.
Şimdiki çocuklara bakınca belki bazıları için bizlerden daha şanslı olduğunu düşünüyoruz. Belki daha rahatlar. Bütün imkanlara sahipler ama eskiden aldığımız tadı hiç bir şekilde almadıklarını da düşünüyorum.
Neden derseniz ?
Günümüz çocukları küçük yaşlarda telefon müptelası oldular. Her şeye kolay ulaşır oldular ve işin acı tarafı başarmadan her şeye sahip oldular. Bu da haliyle emek denilen duyguyu körelttiği gibi rahatlık ve kolay ulaşma yapısına büründüler.
Yani bu çağın çocukları maalesef ninni, masal dinleyerek uykuya dalıp güzel rüya görmediler.
Sonuç olarak ebeveynlerin; çocuklara önce birey olmayı ve aklını kullanmayı öğreterek ahlaki gelişimlerine katkı sağlaması ve öz değerler noktasında bilinçlendirilmesi gerekmektedir.
Kalın sağlıcakla.