İnsanların dünyaya gelmesiyle insan nüfusu artıyor. Ama bu dünya öyle bir dünya ki
kimine güllük gülistanlık, kimine acı ve ızdıraptan başka bir şey vermiyor. Kısacası adaletsiz olan bu hayatta çocukların çığlığına şahit oluyoruz. Tacize, tecavüze ,kötü yollara itilmesine sebep olundu hep. Bende hayatın zorluklarını gören mazlum çocuklarımıza bir nebzecik de olsa bu şiirle onlara ses olmaya çalıştım.
BEN ÇOCUK
Ben çocuk
Gözlerimi açtım ana kucağında
El bebek gül bebek büyüdüm
Kirli ellerin dokunmasıyla
Gök kubbenin sesini duydum.
Ben çocuk
Yokluğun içinde
Yalın ayak
Aç, susuz
Ve sevgisiz büyüdüm
Ben çocuk
İstenilmeyen bir bebek olarak doğdum.
Göbek bağım üstümde
Bağrına basacak ana diyeceğim kişi tarafından
Çöpe atıldım
Ben çocuk
Küçük yüreğimle
Büyük oldum
Kimsesiz, yetim
Dünyayı sırtıma aldım
Ben çocuk
Yolların,
Kaldırımların
Kırmızı ışıkların
Elimde kağıt mendilin
Satıcısı oldum.
Ben çocuk
Açıklığımı
İnsanların yemediği
Artıkları çöpten toplayarak doydum
Bu yüzden şükrettiğim bile oldu.
Ben çocuk
Yoksul, gariban
Aileme bakmak boyunum borcu olan
Para için sokaklara itilen
Ben çocuk
Hayallerimin
Ümitlerimin
Geleceğimin
Olmadığı bir dünyada doğdum
Ve ben hiç çocukluğumu yaşayamadım.