Bazen insanları garip bir sakinlikle sadece izliyorsun.
Kızamıyorsun
Üzülemiyorsun
Kırılamıyorsun
O anda hissettiğin sadece sessizliktir.
Çünkü gitmem deyip gidenleri.
Ömürlük deyip yarı yolda bırakanları
Üzmem ve yormam deyip üzüldüğün kadar yoranını
Canından çok sevdiğin insanlar için hiç değerinin olmadığını
Dost deyip güvendiğin kişilerin arkandan iş çevirip seni hiç düşünmediğini
İyi günlerin olduğu kadar kötü günlerin olduğunu görüyorsun. Sonrada öyle bir noktaya geliyorsun ki; bir çok şeyin adını koyamaz oluyorsun..
Dost, düşman, aşk, öfke ve neşe hepsi birbirine karışıyor.
Yanı anlıyorsun ki, net olan bir şey var ki insanlar her gün daha bir acımasızlaşıyor.
Bunları görünce de hayat üstüne yıkılıyor insanın. Her yıkılmışlığın ardından onarmaya çalışıyorsun acıyan yanlarını. Sonra tanıdık acılar tekrar tekrar gelip giriyor kırık hayatına. Sen her seferinde inancını bir kez daha kaybediyorsun ama nedense kimse kendisini düzeltme gereği de duymuyor.
İşte bu yüzden artık attığınız adımlar ürkek ve yavaş. Hayallerinse sınırlı oluyor..
Oysa bir düşünsek ne zor geldik dünyaya ne kolay tüketip gidiyoruz hayatımızı.
Özde hassasız sözde dikkatsiz ve gerçekte tutarsızız.
Tamam
Her insan yaşadığı müddetçe bir şeyleri biriktirir
Ama hayrı .
Ama şerri..
Heybende ne birikiyor iyi bakmalı ve dikkat etmelidir. Bunun içinde eğilmeden, bükülmeden, eksilmeden çoğalarak yaşayarak ve yaşatarak bir yaşam için çaba göstermeli ve gerçeklerle yaşamalıdır.
Sonuç olarak yağan yağmurun bile herkes için aynı anlamı ifade etmediği bir dünyada yaşıyoruz.
Makyajı akan isyan ediyor
Tarlası sulanan şükrediyor . !
Kimine sevinç..
Kimine üzüntü ..
Yani hayat bu. Tecrübe edindikçe göreceksin. Sana yapılan yanlışları da göreceksin. Yaşadıkça bir başkasına bu yanlışları yaşatmaman gerekenleri de yaşayarak öğreneceksin. Yeter ki farkında olalım. Ve insani özelliklerimizi ön plana çıkartalım.