İnsan bazen söyleyecek bir şeyi olmadığından değil, içindekileri tarif edecek kelimeleri bulamadığından susar. Çünkü söz kifayetsiz kalıyorsa fazladan izahat lisanen kabahattir
Bu yüzden her şeyi sonraya bırakalım her şey susuşumuzda kalsın der.
Bildikleri, düşündükleri, acıları, sevdaları ve en önemlisi insanlığı adına susar.
Kim bilir belki böylesi daha iyi.
Hayattır bu der.
Ve içine kapanır.
Halbuki:
Bazen aldanarak
Bazen düşerek
Bazen koşarak
Ama her olaydan ders çıkarak yaşamak en doğrusuydu.
İnsan işte hisleriyle ve hayalleriyle vardır.
Fakat..
Nasip diye bir şey var. Bunu da unutmamalıdır.
Bir şey olmuyorsa belki de başka zamanlarındır bunun gerçekleşmesi. Ya da daha iyisi olacağını inancı gereği bilmelidir.
Yoksa..
İstediğin kadar konuş.
İstediğin kadar koştur.
İstediğin kadar kovala.
Boşunadır o çaban.
Çünkü nasibi takdim edene kalmış her şey.
O dilerse eğer ne koşmana ne konuşmana ne de koşturmana gerek var.
Bakın Ömer Hayyam’ın dediği gibi;
Niceleri geldi, neler istediler.
Sonunda dünyayı bırakıp gittiler.
Sen hiç gitmeyecek gibisin, değil mi?
O gidenler de hep senin gibiydiler.