N’oldu bize sahi
Bütün insani özelliklerimizi unutmaya başladık.
Bakıp görmeyen,
Konuşup dinlemeyen
Dokunup hissetmeyenlerden olduk.
Bakıyorsun
Bir hatamız olduğu zaman özür dilemeyi unuttuk
Trafikte yaşlı engelli birine yol vermeyi unuttuk
Otobüste yaşlı, hamile ve özürlülere yer vermeyi unuttuk
Park halindeki araçların önüne arkasına sağına soluna park edip onun çıkabileceğini ve işini aksatabileceğimizi unuttuk
Hastanelerde izin almadan ve sırasını beklemeden küçük bir işim var deyip oradaki hastaların hakkını gasp etme pahasına ya da acil müdahale gereken hastaların olabileceğini unuttuk
Karşısındaki insanı küçük görür sen benim kim olduğumu biliyor musun der. Ama sadece bir nefesten ibaret olabileceğimizi unuttuk
Bina adabını bilmez bir şekilde evlerinin kapısına çöpü bırakır. Uyarılarda umursamaz bir tavırla ortak kullanım alanlarını nasıl kullanılacağını unuttuk.
Her yerde yüksek sesle konuşmayı ve müzik dinleyip başkalarının sırf keyfi olarak rahatsız edilmemesi gerektiğini unuttuk.
Hak, hukuk ve adaletli davranmayı unuttuk.
Başkasının özgürlüğünün senin özgürlüğünün bittiği yerde başladığını unuttuk.
Kadına, çocuğa, mazluma, düşmüşe ve sokaktaki bütün canlılara insanca davranmayı unuttuk.
Küçüklerimizi korumayı büyüklerimizi saymayı unuttuk.
Korkarım biz insanlığımızı unuttuk.
Ve belki farkında değiliz. Ama onarılmaz yıkımlarla yürüyoruz geleceğe.
Fakat bakıyoruz umursamıyoruz.
Sonra ardımıza bir bakıyoruz ki ne geçmiş kalmış ne de gelecek.
Sonumuz mu?
Bu gidişle Allaha emanet.