Sonu mutlulukla biten tüm filmlere ağladım ben… Çünkü ben sonu mutlu olmayan bir hayata mahkûm edilmiştim. Ve mutlu olmadığımı bir kere daha anladım… Sadece her şey bir yalandan şekil almıştı. Biliyordum ki… Bazen farkında olmadan...

Sonu mutlulukla biten tüm filmlere ağladım ben… Çünkü ben sonu mutlu olmayan bir hayata mahkûm edilmiştim.

Ve mutlu olmadığımı bir kere daha anladım… Sadece her şey bir yalandan şekil almıştı.

Biliyordum ki…

Bazen farkında olmadan çok yarlar almış, acılarımızla mutluluğu yakaladığımızı sanmıştık meğer…

Umutsuz, sahipsiz, kimsesiz ve bir o kadar olasılıksız duygularımız vardı. Şimdilerde ise acı, dert ve gözyaşlarımız başrolde ..

Figüran ve aktör yok, tek başına bir filimin başrolündeyim sanki…

Fragmanlar esiyordu acımasızca yüreğimizde ve duygularımız sahipsiz kalmıştı..

Nereye, kime, ne zaman ve nerde güveneceğini hiç bilmeden… Soruyorsun kendine, kalbine, hayallerine ve olmayacaklara… Acaba

Sonra kocaman harflerle “HAYIR” çıkıyor karşına, ummadığın bir anda ..

Bırakırsınız o an illegal düşüncelerinizi,uzağa dalar hayalleriniz ..

Güzel bir yağmur yağarken pencere kenarında sıcak bir kahveyi arzularsınız. O an bile “ONUNLA” hayal etmiş der, yine yine sızlarsınız… İşte o an sadece hafiften bir “KEŞKE “ dersiniz içinizden…