Bu şiirimi güzel dostlarıma armağan ediyorum.
Öyle bir zaman da yaşıyoruz ki, İnsanlık ağlıyor feryat içinde Şiir yazmak geldi. Benim içimden Sözüm özüm beni anlayana!..
Dost zannettim ben dostumu
Sırtımdan aldı postumu
Denemeyin şimdi vaktimi
Ne dost nede ahbap kalmış
Şu ye kürküm ye misali
Kestiler bindiği dalı
Nereye kadar dünya malı
Ne hayır nede sevap kalmış
Her geçen bozuluyor
Tüm günahlar yazılıyor
Ah çekenler süzülüyor
Ne şiş nede kebap kalmış
Herkes bir benlik peşinde
Zenginlik hayal dışında
Fitne fesat var içinde
Ne ağa nede azap kalmış
Zalimleri övüyorlar
Doğruları kınıyorlar
Kıyamete gidiyorlar
Ne özüm nede şarap kalmış
Cemaliyim budur özüm
Ortayadır benim sözüm
Bu dünyada yoktur gözüm
Ne hürmet nede türap kalmış