Durumumuz çok vahim çok zor süreçler geçiriyoruz günlük gülistanlık diye bir hayat kalmadı. Geleceğimiz olan gençlerimiz gelecekleri olan ışığı görmeyi bırakın göremedikleri ışık bile sönmeye başlıyor. Düşünüyorum da
Bizim yaşadığımız çocukluğumuzu, gençliğimizi şimdiki nesil yaşamayı bırakın hayattan ve gelecekten hiç umutları bile yok. Geçen bir gençle sohbet ettim o kadar karamsar bir o kadarda hayata küsmüş. Ailesinin durumu olmadığı için sürekli çalışmak zorunda kalmış okul dersen ilköğretimi bitirmiş.
Bana söylediği bir söz öylesine içimi yaktı ki abla dedi.
Ben yeri geldi simit sattım yeri geldi mendil, su sattım ama acıktım bu simitten yemedim susadım suyu içmedim ağladım sattığım mendille göz yaşımı silmedim.
Neden diye sordum ?
Çünkü bu sattıklarımı yersem ,içersem kullanırsam kâr'ım ne olacak diye hep düşündüm.
Ne kadar acı bir durum adalet nerde dedim?
Bir çocuk, bir genç hayat mücadelesi veriyor umutsuz, hayattan hiç bir beklentisi yok.
Çünkü hayatın ağır yükü sırtındayken nasıl mutlu olur, nasıl gülebilir ki?
Gençlik geleceğimiz diyoruz ya onlara güzel bir hayat sunamıyoruz maalesef bu gençler belki çaresizlikten kötü yollarda çare aramaya başlıyor belki uyuşturucu bağımlısı belki mecbur kalıp hırsızlık yapıyor hatta canına bile kıyıyor .Geleceğimiz olan çocuklarımıza, gençlerimize destek çıkıp umutlarını, ışıklarını söndürmeyelim.
Duyarlı bir toplum olmak umuduyla.