Yüreğim üşüyordu bilmediğim bir nedenden dolayı…
Nefes alamıyordum sanki boğazım düğümleniyordu ve ağlamak istiyordum… Nedenini bilmediğim bir şeydi bu ve bir türlü adını koyamıyordum, çünkü daha önce böyle bir şey yaşamamıştım.
Ve gerçekten üşüyordum…
Düşünmek istiyordum ama düşüncelerim bile bana soğuk geliyordu, kendimi kışın soğuğunda evsiz kalmış bir çocuk gibi hissediyordum…
Ve tam bütün düşüncelerimden vazgeçeceğim anda, bugün sokakta gördüğüm çocuk geldi aklıma.
Ve o zaman anladım neden üşüdüğümü….
Aslında üşüyen ben değildim, üşüyen benim içimdeki çocuktu ve zaman geçtikçe daha fazla üşümeye başladım. Elerim, ayaklarım hiçbir yerim tutmuyor ve tir tir titriyordum.
Aslında o çocuğun yanından geçerken hiç etkilenmediğimi ve hatta hiç oralı bile olmadığımı düşünmüştüm, ama yanılmışım. O kadar etkilenmişim ki farkında bile olmadan bilinçaltıma yerleşmiş ve daha eve varmadan geri dönmeye karar verdim, Hızlı hızlı yürümeye başladım.
Ve tam çocuğu gördüğüm noktaya vardığımda etrafı bir gözden geçirdim, ama çocuk olduğu yerde değildi ve daha şiddetli üşümeye başladı yüreğim…
Ve bu yüzden kışı hiç sevmem ….
Her kış mevsimi yaklaştığında yüreğim üşümeye başlar. O gün gördüğüm çocuk aklıma gelir gözlerim yaşarır.
Kendime bir söz verdim, bir daha o sokaktan geçmeyeceğime….
Üşüyorum üşüyorum, Çünkü kışın kokusu burnuma geliyor…
Sokakta evsiz olan çocuklar geliyor aklıma, ayakkabısı olmayan ayakları buz tutan çocuklar ..
Ve buna sesiz kalan insanlar beni üşütüyor.