Geldiğimiz noktada insan olarak yaşadığımız fakat insanlığın zerresi kalmamış tavrımızla hayatı birbirimize zehir etme gayreti içerisindeyiz. Ne güven, ne saygı, ne sevgi kısaca hepsini yerini çıkar, menfaat, para vs almış durumda....
Geldiğimiz noktada insan olarak yaşadığımız fakat insanlığın zerresi kalmamış tavrımızla hayatı birbirimize zehir etme gayreti içerisindeyiz. Ne güven, ne saygı, ne sevgi kısaca hepsini yerini çıkar, menfaat, para vs almış durumda.
Yaşadığım hayatta
Tanıdım birçok insan
Kimi bülbül misali
Kimi bilmezdi lisan.
Acayip tipler vardı
Kötü günü kollardı.
Biraz başım sıkışsa
Hemen surat asardı.
Yüzüme gülen çoktu
Yalandan ölen çoktu
Ne zaman ki ağlasam
Gözyaşım silen yoktu.
Yaş erince kemale
Tecrübe geldi hale
Gerçek yüzler göründü
Hayat döndü normale.
Zira artık çok geç’ti
Koca bir ömür göçtü.
Beden yorgun, bel bükük
Say ki yaşamak suçtu.
