Düşünüyorum da bu dünyanın neyine güveniyoruz ki;
Düşünüyorum da bu dünyanın neyine güveniyoruz ki;
GEÇMİŞİNDE TUFAN
GELECEĞİNDE KIYAMET var. Bunları bilmemize rağmen yine de herkes bir birine her türlü kötülüğü yapıyor.
Ne mi yapılıyor ?
Madde satılıyor
Haksızlık çoğalıyor
İhalelere fesat karıştırılıyor
Kul hakkı yeniliyor
Yalanlar havada uçuşuyor
Faiz aldı başını gidiyor
Aileler darmadağın ediliyor
İnsanlar bir birlerine bu ne kadar eder diye madde gözüyle bakıyor
İnsanlar çöpten ekmek topluyor.
Namus dediğimiz kadınlar her tarafta dileniyor ve hakarete maruz kalıyor.
Gelecek dediğimiz çocuklar sıcak yuva bulamıyor. Sokakların müdavimi oldular.
Gençlerin umudu olan kpss artık mülakata kurban ediliyor.
Kardeş kardeşi para için öldürebiliyor
Bir birlerinin üzerine bombalar yağdırılıyor.
Evler barklar yerle bir edilip bütün yer altı ve yer üstü varlıkları talan ediliyor.
Sadece bu mu ?
Tabi ki hayır..
Hak, hukuk adalet yok edildi
Makamlarda liyakat yok. Olmayan işler afişe edildi.
Ve en önemlisi insanın insana güveni kalmadı
Ve biz durmuş pandeminin bitmesini bekliyoruz.
Pekiii..
Bu yaptıklarımıza bakarsak bu beklentiyi hakkediyor muyuz peki ?
Ona da çoğumuz gönül rahatlığıyla evet diyemiyoruz. Çünkü bir birimize merhametti unuttuk, kardeşliği unuttuk dahası insanlığımızı unuttuk.
Hatta öyle bir duruma gelindi ki;
Kelimelerin işe yaramadığı, susmaya ihtiyaç duyduğumuzda kullandığımız ve onca şeyi yutkunarak arkasına sakladığımız "İnsanlık";
Ne zor sarf edilen bir kelimedir bu diyecek duruma geldik maalesef
O zaman soruyorum.
Veya iyi günlerin gelmesi, pandeminin bitmesi için ne yaptık biz.
Düzelttik mi kendimizi.
Yukarıda saydıklarımın hangisini düzeltme yoluna girdik söyler misiniz.
Sanırım hiç birini
O halde neyi bekliyoruz biz. Belki de bu musibet azdır bize. İşimiz duaya kalmış. Ama o duayı edecek yüzümüzde yok.
