An olur; Gün eskir,
An olur; Gün eskir,
Aylar geçer; Yıllar eskir..
Eskimeyen bir kaç şey varsa
Hayata dair,
Biri YARIN
Biri UMUT
Biri SEVGİ 'dir.
Ama biz bunu kaybettik galiba.
Neden derseniz.?
Geçen gün bu semt pazarlarında gördüğüm manzara beni aldı götürdü resmen. Sayısı onlarca çocuk ve hepsinin elinde birer el arabası. Başta masumane gibi görünse de çoğumuzun kabullenemediği durumdur sanırım. Çünkü bu çocukların bu yaşta geçim kaygısına düşmelerini hazmedemiyorum. Gelişim çağı, evrilme çağı ve hayata hazırlanma çağını geçirdiği şartlara bakın. Ya sokak çocuğu yada pazarlarda hamallık . Bu mu gelecek dediğimiz çocuklarımıza reva gördüğümüz. Hani ağaç yaşken eğilirdi atasözümüzün gereği. Bu mudur yani ?
Bakın bu çocuklar gelişine yaşıyor hayatı. İnsanların fikirlerine, karakterlerine ve insanlıklarına değil de parasına ve kendisine menfaati ne kadar dokunur o gözle bakıyor. Yani Düşündüğü ilk şey maddi kazanç. Yani bu çocuklar bu şartlarda büyüyor .Gelişine yaşıyorlar hayatı.
Ve üstelik;
Yürekleri kırgın,
Bedenleri yorgun,
Hevesleri kaybedilmiş
Bahtlarına ne düşerse
İşte öylesine bir yaşam okunuyor yüzlerinden.
Bakın sevgili büyükler !
Sayın yetkililer !
Değerli Anne ve babalar !
Belki şimdiki zamanın masalları, gelecek zamanın gerçeklerinden daha değerli görünüyor. Belki anı zamanı kurtarmış gibi görünüyoruz. Hatta dönüp düşünüp bakmıyoruz .
Ama..
Bu gidişle;
An gelecek
Ne geçmiş kalacak
Ne de gelecek
Çünkü riyakarlığın sesi, insanlığın sesini bastırıyor artık. Ve gelecek dediğimiz çocuklar perişan. Gelin buna hep birlikte bir el atın ve geleceğimiz kararmadan bu sorunu çözelim diyorum. Naçizane bu şiirimi de o çocuklarımıza armağan ediyorum.
ÇOCUKLAR
Mevsime küsmüş çiçek gibiydi onlar
Gözünde ağıt, yakar çocuklar.
Bir kere soldu mu bir daha açmaz
Kırılsa yeşermeyen daldır çocuklar.
Dünyayı onlara yıkıp bıraktık
Taş mezarlara ruhsat dağıttık
Yaşanan ne varsa hep yağmaladık
Hepimizden alacaklı oldu çocuklar.
Doğmayan yetimin hakkı yenildi
Tohumun genetiği, insan değişti
Geçmeyen hastalıklar cana yerleşti
İlaçlara mahkum ömür bıraktık çocuklar.
Gün geçmiyor ki bombardımansız
Hayattaki insanlar çok acımasız
Damarlarda artık su dolaşır oldu, damarlar kansız
Yaşanır bir dünya için mucize diliyorum çocuklar.
Kıyılmaz ki o küçücük bedenlere
Kendini size emanet eden gözlere
Özgürlüğü sizlerin dudaklarına hapsolmuş
Bu meleklere kıyılmaz ama o bilinç nerde…
